 |
| Ο Αινείας μεταφέρει τον Αγχίση έξω από την Τροία Carle van Loo, 1729 (Μουσείο Λούβρου) |
Το Μυθικό
στοιχείο το συναντάμε στην κτίση της Ρώμης ξεκινώντας από τη μυθική γέννηση του
Ρωμύλου και του Ρέμου. Ο Πλούταρχος στον βίο του Ρωμύλου στο κεφ.3, εκθέτει την
πιθανότερη εκδοχή για τη γέννηση. Η διαδοχή των βασιλιάδων από τον Αινεία και
έπειτα είχε φθάσει στους Αμούλιο και Νουμήτορα. Η Ρέα Σύλβια, Εστιάδα, η οποία
πήγαινε να αντλήσει νερό για θρησκευτικές τελετές, συναντήθηκε με τον θεό Άρη,
με τον οποίο συνευρέθη. Από αυτήν τη γέννηση προήλθαν δυο παιδιά: ο Ρωμύλος και
ο Ρέμος. Ο Αμούλιος, ο οποίος είχε εκδιώξει τον Νουμήτορα, φοβόταν μήπως όταν
μεγαλώσουν τα παιδιά του πάρουν την αρχή, επειδή η Ρέα ήταν κόρη του Νουμήτορα
και διέταξε να τα ρίξουν στον Τίβερη. Ένας υπηρέτης έβαλε μέσα σε σκάφη τα δυο
μικρά και τα έριξε στον ποταμό. Όμως αυτά δεν πνίγηκαν, γιατί το νερό οδήγησε
τη σκάφη σε κάποιο μέρος στις όχθες. Mια λύκαινα πήγαινε και θήλαζε τα μικρά,
ενώ ένας δρυοκολάπτης επίσης τα έτρεφε και τα φύλαγε. Και τα δύο αυτά ζώα είναι
ιερά ζώα του Άρη. Έτσι όταν η Ρέα είπε ότι τα παιδιά τα συνέλαβε με τον Άρη οι
Λατίνοι την πίστεψαν.
 |
| Ρωμύλος και Ρέμος Rubens, 1615-1616 (Pinacoteca Capitolina) |
Όταν
μεγάλωσαν τα δυο αδέλφια παρουσίαζαν χαρακτηριστικά ευγενών. Οργάνωσαν
επανάσταση κατά του Αμούλιου και κατόρθωσαν να τον εκθρονίσουν. Ο Ρωμύλος είχε
συγκεντρώσει αρκετή δύναμη σε λόχους και μπροστά από κάθε λόχο πήγαινε ένας
άνδρας με μια αγκαλίδα χόρτου και κλάδων περιτυλιγμένη σε ένα κοντάρι. Αυτά οι
Λατίνοι τα έλεγαν Μανίπουλα, γι’ αυτό και αργότερα ονομάστηκαν Μανιπουλάριους.
Αφού συγκέντρωσε λοιπόν αρκετό κόσμο δεν ήθελε να διαλυθούν και έτσι αποφάσισε
να κτίσει μια πόλη στο μέρος όπου είχαν διασωθεί, δίπλα στον Τίβερη. Έτσι
κτίστηκε η Ρώμη, σύμφωνα με τη μυθική εκδοχή. Πολλοί είπαν ότι κτίστηκε σαν
λιμάνι - αποικία της Άλβα Λόγγα, της πόλης στην οποία βασίλευε ο Αμούλιος και
απ’ όπου ο Ρωμύλος και ο Ρέμος έφυγαν μετά τη νίκη τους.
Η Νέα Πόλη
είχε ετρουσκικά χαρακτηριστικά και φαίνεται ότι στην κτίση της εφαρμόστηκαν οι
ετρουσκικές τελετές. Έτσι ο Ρωμύλος τη χάραξε σε σχήμα τετραγώνου (Κουαδράτα).
Η Roma quadrata είναι εικόνα του θείου κόσμου στο γήινο επίπεδο. Με ένα αλέτρι
χάραξε το αυλάκι που καθόριζε τα όριά της. Ο Ρέμος, ο οποίος χλεύαζε τα
τεκταινόμενα, πήδησε την τάφρο και γι’ αυτό ο Ρωμύλος τον σκότωσε. Αφού τον
έθαψε, έφερε από την Ετρουρία μερικούς άνδρες, οι οποίοι με ιερούς κανόνες
καθοδηγούσαν τα έργα, σαν να επρόκειτο περί τελετής. Γιατί στους Ετρούσκους
υπήρχαν θρησκευτικοί κανόνες υποχρεωτικά εφαρμοζόμενοι για την ίδρυση κάθε
πόλης. Σκάφτηκε ένας λάκκος κυκλικός και μέσα σε αυτόν κατέθεσαν τις απαρχές απ’
όλα όσα χρησιμοποιούσαν. Οι έποικοι έφερναν ο καθένας λίγο χρώμα από τον τόπο
του και το έριχναν μέσα στο λάκκο ανακατεύοντας το. Τον λάκκο αυτό τον ονόμαζαν
Μούντους, όπως έλεγαν και τον Όλυμπο. Έπειτα χάραξαν γύρω από αυτόν την πόλη
κυκλική, γύρω από ένα κέντρο. Ο Οικιστής βάζοντας χάλκινο υνί στο άροτρο και
ζεύοντας ένα ταύρο και μια αγελάδα έσκαψε ένα βαθύ αυλάκι. Αυτοί που τον
ακολουθούσαν δεν άφηναν βώλους να πέσουν προς τα έξω, αλλά τους έριχναν μέσα.
Όπου ήθελαν να γίνει πύλη σήκωναν το άροτρο και διέκοπταν το αυλάκι.
 |
Αφού ο
Ρωμύλος έκτισε τη Ρώμη και εκτέλεσε τις τελετές που αναφέραμε, προχώρησε σε
άλλες ιδρυτικές δραστηριότητες. Έτσι ίδρυσε τις Λεγεώνες, που τις αποτέλεσαν οι
μάχιμοι που θεωρούνταν οι εκλεκτότεροι όλων (Λάτιν, lego: διαλέγω). Επίσης
ίδρυσε τη Σύγκλητο- συνέλευση των αρίστων. Κατόπιν ακολούθησε η γνωστή αρπαγή
των Σαβίνων. Η πόλη μεγάλωσε και οργανώθηκαν οι κάτοικοι σε φυλές, καθορίστηκαν
διάφορες τελετές εξαγνιστικού χαρακτήρα, καθώς και επετειακού (αναμνηστικές).
Μερικοί αποδίδουν και την ίδρυση του Τάγματος των Εστιάδων στο Ρωμύλο, καθώς
και στο Νουμά (άλλοι). Φαίνεται όμως ότι ο θεσμός προΰπήρχε και ο Ρωμύλος τον
αναδιοργάνωσε, ο δε Νουμάς, αργότερα, τον καθιέρωσε δίνοντάς του μεγάλη σημασία
και κύρος. Λέγεται ότι ο Ρωμύλος ήταν πολύ θεοσεβής και ασχολούνταν με τις
θυσίες και τη μαντική. Αφού έκανε πολλούς νικηφόρους πολέμους πέθανε με
θαυμαστό τρόπο. Έγινε ένα είδος θύελλας και ανηρπάγη από ένα σύννεφο. Οι
Ρωμαίοι τον λάτρεψαν με την ονομασία Κυρίνος. Κύριν ονόμαζαν την αιχμή του
Δόρατος και το Δόρυ, γι’ αυτό τον ονόμαζαν Κυρίνο, ως θεό πολεμικό.
Πηγή:http://www.nea-acropoli-athens.gr/
