Ταφικά έθιμα στην αρχαία Αίγυπτο

Ο μαθητής του Α4 Σμυρίδης Βασίλης ανέλαβε να παρουσιάσει τα ταφικά έθιμα της αρχαίας Αιγύπτου. Μπορείτε εδώ να δείτε την ενδιαφέρουσα εργασία του.

Πολιτισμοί της Εγγύς Ανατολής

Μια σύντομη παρουσίαση για τους πολιτισμούς της Εγγύς Ανατολής (εκτός της Αιγύπτου)

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Μια σύντομη και διασκεδαστική προσέγγιση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Εικονική περιήγηση στην αρχαία Ρώμη

Ιούλιος Καίσαρας - Οκταβιανός Αύγουστος

Ένα ενδιαφέρον βίντεο για τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Οκταβιανό.

Οι τέχνες στην ελληνιστική εποχή

Οι εργασία για τις τέχνες από τις μαθήτριες:
Καγιούδη Χαρά, Μπότζα Ειρήνη, Πεχλιβανίδου Ειρήνη, 
Πολούα Ηλέκτρα, Φρατζανά Χρύσα, Χατζηχαριστού Παναγιώτα

Οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Η εργασία για τους διαδόχους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα ελληνιστικά βασίλεια, που ετοίμασαν οι μαθητές:
Βασιλάκος Σταύρος, Καζάκης Γιώργος, Καντούρης Παναγιώτης, 
Σιδηρόπουλος Γιώργος, Τσιαούσης Άγγελος

Πνευματικά κέντρα του ελληνιστικού κόσμου

Οι εργασία που ετοίμασαν οι μαθητές:
Βούρκος Στέλιος, Δεσλής Δημοσθένης, Ελληνούδης Γιάννης, 
Λύκος Παναγιώτης, Παρζιάλης Χρυσοβαλάντης

Η ανάπτυξη των επιστημών στην ελληνιστική εποχή

Η εργασία για τις επιστήμες από τους μαθητές:
Αγγελόπουλο Χρήστο, Αλεξανδροπούλου Ειρήνη, Βακιρτζή Αναστάση, Γκάκου Μαρία

Θρησκεία και γλώσσα στην ελληνιστική εποχή

Οι μαθητές του Α1 επεξεργάστηκαν διάφορα θέματα σχετικά με την ελληνιστική εποχή και ετοίμασαν πέντε πολύ ενδιαφέρουσες εργασίες.
Η πρώτη αφορά στη θρησκεία και τη γλώσσα αυτής της εποχής. Ανήκει στις μαθήτριες:
Αλιώζη Ερασμία, Αλμπάνη Ανθία, Γάτσιου Φωτεινή και Μηνδούρη Αναστασία

Εικόνες του μυκηναϊκού κόσμου

Το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση παρουσίασε τον αφιερωματικό τόμο «Μυκήνες», 17η κατά σειρά προσθήκη στο εκδοτικό πρόγραμμα «Ο Κύκλος των Μουσείων» που ξεκίνησε το 1997 και έχει στόχο να προβάλει τον πλούτο του πολιτιστικού αποθέματος που διαθέτει η Ελλάδα. 

Ο τόμος προσφέρει μια συνολική αφήγηση της ιστορίας του τόπου που γέννησε έναν σπουδαίο πολιτισμό, από τα πρώτα σημάδια κατοίκησης, τις εποχές της ανάπτυξης και της ακμής, αλλά και τους δύσκολους αιώνες που ακολούθησαν. Στο βιβλίο υπάρχουν τα ιδιαίτερα γνωστά ευρήματα που φιλοξενούνται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος προσφέρει στον αναγνώστη μια ξενάγηση στα άγνωστα εκθέματα του Μουσείου των Μυκηνών ξετυλίγοντας παράλληλα μια παρουσίαση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων (συνήθειες, λατρεία των θεών, αρχιτεκτονική, ταφές των νεκρών, συστήματα εξουσίας κ.λπ.). 

Η «Μυκηναία». Τοιχογραφία από την περιοχή του Θρησκευτικού Κέντρου. 1250 π.Χ. Η πανέμορφη γυναίκα με την περίτεχνη κόμμωση, το επίσημο ένδυμα και τα πλούσια κοσμήματα στο λαιμό και τα χέρια απεικονίζει προφανώς μια θεά. Καθιστή και μεγαλοπρεπή θα υποδεχόταν την πομπή των πιστών που θα της έφερνε τις πολύτιμες προσφορές.

τουΟ «Θησαυρός του Ατρέα», άποψη της θόλου και της εισόδου  πλευρικού δωματίου. 13ος αι. π.Χ.

Σφραγιδόλιθος από αχάτη με παράσταση ανδρικής μορφής και λιονταριού. (1450-1300 π.Χ.). Το κυνήγι του λιονταριού ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στους μυκηναίους ηγεμόνες. Η επιλογή του εικονογραφικού αυτού θέματος για τη διακόσμηση κορυφαίων έργων τέχνης της εποχής αποτελεί μια ξεχωριστή μαρτυρία επίδειξης της σωματικής τους ρώμης και ανδρείας όχι μόνο στον πόλεμο αλλά και σε καιρό ειρήνης.

Η Πύλη των Λεόντων

 Ανθρωπόμορφο είδωλο που κρατά αντικείμενο που έχει ερμηνευθεί ως διπλός πέλεκυς. (1250-1180 π.Χ.). Ανθρωπόμορφο είδωλο. (1250-1180 π.Χ.). Τα αποκρουστικά είδωλα έχουν ερμηνευτεί ως απεικονίσεις θεοτήτων θηλυκού και αρσενικού γένους, ως «αποτρόπαια», ομοιώματα δηλαδή για τον εξορκισμό κακών δυνάμεων, ως απεικονίσεις λατρευόμενων προγόνων ή και πιστών που επιδίδονται σε λατρευτικές τελετουργίες. Ωστόσο, ό,τι και κι αν απεικόνιζαν τα είδωλα, πρέπει να δεχτούμε πως χρησιμοποιήθηκαν σε κάποιες από τις τελετές που οργάνωνε το ιερατείο. Η μοναδικότητά τους, η συνειδητή επιλογή της τρομακτικής τους όψης, αλλά και το γεγονός ότι ήταν εσωτερικώς κενά, καθιστούν ελκυστική την υπόθεση ότι θα τα περιέφεραν σε κάποιες πομπές στηριγμένα σε κοντάρια. Αν μάλιστα οι τελετές αυτές διαδραματίζονταν τη νύχτα, με το φως των δαυλών, η περιφορά τους θα ήταν ιδιαίτερα υποβλητική.

Είδωλο γυναικείας μορφής που αποδίδει θεότητα. (1250-1180 π.Χ.). Αντικείμενα και κτηριακές υποδομές που σχετίζονται με θρησκευτικές τελετουργίες, όπως η εστία, οι βωμοί, οι τοιχογραφίες, τα είδωλα και τα ειδώλια, συναντώνται τόσο στους χώρους των ανακτορικών κέντρων που προορίζονται για τη λατρεία όσο και σε μικρά οικιακά ιερά ή στις οικίες της άρχουσας τάξης.

Γεφυρόστομη πρόχους με παράσταση διπλού πελέκεως. (1500-1450 π.Χ.).

Γυναικεία κεφαλή από ασβεστοκονίαμα. 13ος αι. π.Χ. Το μοναδικό αυτό γύψινο κεφάλι έχει σχεδόν φυσικό μέγεθος και έντονα ανατομικά χαρακτηριστικά, που υπερτονίζονται από τα ζωντανά χρώματα πάνω στο άσπρο δέρμα. Δεν απεικονίζει μια οποιαδήποτε γυναίκα. Θυμίζει την τεχνική των τοιχογραφιών και έχει θεωρηθεί ως θεά, ίσως η Ολύμπια Ήρα. Κατά τη μία άλλη εκδοχή, η τρομακτική του όψη θυμίζει σφίγγα, ένα μυθικό τέρας με σώμα φτερωτού λιονταριού και γυναικεία κεφαλή που επιβίωσε στη μυθολογία του θηβαϊκού κύκλου κατά τους ιστορικούς χρόνους.

Μήτρα από κόκκινο στεατίτη. (1250-1180 π.Χ.). Οι λίθινες μήτρες προορίζονταν για τη μαζική κατασκευή κοσμημάτων για τα περίφημα μυκηναϊκά περιδέραια από χρυσό ή υαλόμαζα. Το θεματολόγιό τους ήταν τυποποιημένο και περιελάμβανε φύλλα κισσού, κρίνα, παπύρους, χταπόδια, ναυτίλους και έλικες. Η μήτρα των Μυκηνών ξεχωρίζει για δύο ιδιαίτερα θέματα: έναν δαίμονα μπροστά σε φοινικόδενδρο και τους περίτεχνους κίονες.

Ελεφαντοστέινο ομοίωμα ανδρικής κεφαλής. (1250-1180 π.Χ.). Το ολόγλυφο κεφάλι, εξαίρετο έργο της μυκηναϊκής ελεφαντουργίας, απεικονίζει μια νεαρή ανδρική μορφή με διάδημα, περιδέραια και περίτεχνη κόμμωση. Τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου, με κυρίαρχα τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και το σφιγμένο στόμα, αποπνέουν τη σοβαρότητα που ταιριάζει σε ένα θεϊκό πρόσωπο ή τη θεοποιημένη μορφή ενός νεαρού ηγεμόνα.

Γυναικείο ειδώλιο μεταβατικού τύπου. (1300-1180 π.Χ.). (αριστερά) Γυναικείο ειδώλιο τύπου Φ. (1400-1300 π.Χ.). (δεξιά) Τα πήλινα ομοιώματα ανθρώπινων μορφών, ζώων και κάθε λογής αντικειμένων, τα ειδώλια ή είδωλα αποτελούν μια πολύ ιδιαίτερη κατηγορία ευρημάτων που χαρακτηρίζουν με το πλήθος, την ιδιομορφία και τη χάρη τους τον μυκηναϊκό πολιτισμό. Το θεματολόγιο των ειδωλίων περιλαμβάνει και διάφορα συμπλέγματα, όπως οι λεγόμενες «κουροτρόφοι», δηλαδή γυναίκες που κρατούν στην αγκαλιά τους ένα παιδί.

Ραμφόστομη πρόχους. (1500-1450 π.Χ.).

Υδρία με εικονογραφική παράσταση. (1350-1300 π.Χ.). Στο μικρό αγγείο αναπτύσσεται μια πρωτότυπη εικονογραφική παράσταση που διατάσσεται σε δύο επίπεδα. Στο ανώτερο μια ανθρώπινη μορφή σε χορευτική στάση που καταλαμβάνει το κέντρο της παράστασης κρατά έναν τεράστιο τροχό με κάθε χέρι, ενώ δύο άλλοι μικρότεροι ίπτανται. Γυναικείες μορφές και ζώα, μία κατσίκα, ένας σκορπιός, μία χήνα και ένα άλλο πτηνό προστρέχουν προς την κεντρική μορφή. Αυτή η πρώιμη στη μυκηναϊκή τέχνη εικονογραφική παράσταση ανθρώπων και ζώων παρ’ όλες τις ατέλειές της έχει αφηγηματικό χαρακτήρα. Ίσως αναπαριστάνει έναν τελετουργικό χορό προς τιμήν του ήλιου που κρύβεται στους εικονιζόμενους τροχούς.

Χρυσή νεκρική προσωπίδα, γνωστή ως «η μάσκα του Αγαμέμνωνα». 16ος αι. π.Χ.

Στάμνος με παράσταση πτηνών και αλόγων. (1150-1100 π.Χ.). Η σύνθεση με άλογα και πουλάρια που περιφέρονται ελεύθερα και συνοδεύονται από πτηνά αποτελεί ένα από τα ωραιότερα δείγματα του εικονιστικού ρυθμού της μετανακτορικής εποχής. Η χωρίς στενά παράλληλα παράσταση απηχεί ίσως τη διάθεση των Μυκηναίων για αποδέσμευση από την κηδεμονία των ανάκτων μετά την κατάρρευση του ανακτορικού συστήματος διακυβέρνησης. Ίσως το ξεχωριστό αυτό αγγείο χρησίμευε ως σήμα για τον τάφο κάποιου μέλους της νέας άρχουσας τάξης στις Μυκήνες.

Πυξίδα με παράσταση σφίγγας (λεπτομέρεια). (1250-1150 π.Χ.). Οι σφίγγες ήταν φανταστικά όντα με έμπνευση από την Ανατολή που είχαν σώμα φτερωτού λιονταριού και κεφάλι γυναίκας. Η σφίγγα των Μυκηνών με το κομψό σώμα και τις λεπτομέρειες από επίθετο λευκό χρώμα αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα του μυκηναϊκού εικονογραφικού ρυθμού, που βεβαιώνει πως ορισμένοι τουλάχιστον μύθοι των ιστορικών χρόνων είχαν ήδη δημιουργηθεί στη Μυκηναϊκή εποχή.

Περιδέραιο από χρυσό και αχάτη. (1400-1300 π.Χ.). Η δύναμη και η ευημερία των ηγεμόνων ευνόησε την κατασκευή ειδών πολυτελείας από εξωτικά υλικά, όπως ο χρυσός, ο χαλκός, το ελεφαντόδοντο, η φαγεντιανή και οι ημιπολύτιμοι λίθοι. Ιδιαίτερη θέση κατέχει ανάμεσά τους το ήλεκτρο, το χρυσάφι του Βορρά, που επιβεβαιώνει τις πρώιμες εμπορικές σχέσεις με τον πολιτισμό του Wessex στη νότια Αγγλία και αντανακλάται στο μύθο του Φαέθωνα και των Ηλιάδων.

Ελεφαντοστέινο ειδώλιο καθιστής ανδρικής μορφής. (1250-1180 π.Χ.). (αριστερά) Ελεφαντοστέινο ομοίωμα χεριού. (1250-1180 π.Χ.). (δεξιά) Τα μικροσκοπικά αριστουργήματα της μυκηναϊκής ελεφαντουργίας βρέθηκαν μαζί με άλλα αντικείμενα από εξωτικά υλικά (ήλεκτρο, φαγεντιανή, υαλόμαζα, ορεία κρύσταλλο και στεατίτη). Πρόκειται προφανώς για έναν «θησαυρό» αντικειμένων που χρησιμοποιήθηκαν στις λατρευτικές τελετουργίες του Θρησκευτικού Κέντρου.

Κυκλαδικός πιθαμφορέας με διακόσμηση ρυθμού χλωρίδας. (1700-1600 π.Χ.).

Ανθρωπόμορφο είδωλο. (1250-1180 π.Χ.). Τα αποκρουστικά είδωλα έχουν ερμηνευτεί ως απεικονίσεις θεοτήτων θηλυκού και αρσενικού γένους, ως «αποτρόπαια», ομοιώματα δηλαδή για τον εξορκισμό κακών δυνάμεων, ως απεικονίσεις λατρευόμενων προγόνων ή και πιστών που επιδίδονται σε λατρευτικές τελετουργίες. Ωστόσο, ό,τι και κι αν απεικόνιζαν τα είδωλα, πρέπει να δεχτούμε πως χρησιμοποιήθηκαν σε κάποιες από τις τελετές που οργάνωνε το ιερατείο. Η μοναδικότητά τους, η συνειδητή επιλογή της τρομακτικής τους όψης, αλλά και το γεγονός ότι ήταν εσωτερικώς κενά, καθιστούν ελκυστική την υπόθεση ότι θα τα περιέφεραν σε κάποιες πομπές στηριγμένα σε κοντάρια. Αν μάλιστα οι τελετές αυτές διαδραματίζονταν τη νύχτα, με το φως των δαυλών, η περιφορά τους θα ήταν ιδιαίτερα υποβλητική.

Πηγή: http://m.lifo.gr/articles/archaeology_articles/82493

Η μάχη της Χαιρώνειας - Εργασία Γιώργου Σοκόλη

Ο μαθητής του Α3 Γιώργος Σοκόλης, ανέλαβε με δική του πρωτοβουλία να ασχοληθεί με τη μάχη της Χαιρώνειας, για την οποία το σχολικό βιβλίο κάνει απλή αναφορά. 

Έκανε τα παρακάτω εντυπωσιακά σχέδια και έγραψε το σχετικό κείμενο:

Μάχη της Χαιρώνειας

Όταν οι Μακεδόνες νίκησαν του νότιους Έλληνες

   Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες μάχες του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Στη Χαιρώνεια αναμετρήθηκαν οι δυνάμεις της Μακεδονίας με αυτές των συνασπισμένων νότιων Ελλήνων. Η έκβαση της αναμέτρησης έκρινε το μέλλον του ελλαδικού χώρου για τα επόμενα 100 χρόνια. 

   Στα 338 π.Χ. η Μακεδονία είχε αναμειχθεί "για τα καλά" στις υποθέσεις και στους παραδοσιακούς θεσμούς των Ελλήνων του νότου. Όπως ήταν φυσικό, υπήρχαν δυνάμεις που αντέδρασαν στη "νέα τάξη πραγμάτων". Ο Φίλιππος αποφάσισε πως ήταν η στιγμή να επιβάλει την "τάξη" και να δείξει πως κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την υπεροχή της Μακεδονίας. Η Αθήνα και η Θήβα είχαν ήδη συνασπιστεί εναντίον του και είχαν αποφασίσει πως τελική λύση θα δινόταν στο πεδίο της μάχης. Μακεδόνες και νότιοι Έλληνες συγκεντρώθηκαν με τις αστραφτερές τους πανοπλίες στη Χαιρώνεια. Και τα δυο στρατόπεδα είχαν "ηθικόν ακμαιότατον" καθώς τόσο ο Φίλιππος είχε εμφυσήσει αισιοδοξία στους άνδρες του, όσο και οι Αθηναίοι και Θηβαίοι καλούνταν να υπερασπισθούν την πατρίδα τους. 

   Ο Αλέξανδρος απέφυγε τους Θηβαίους και εκμεταλλευόμενος το κενό που είχε δημιουργηθεί, επιτέθηκε στον Ιερό Λόχο, τον οποίο και αποδεκάτισε. Το τελειωτικό χτύπημα προς τις διασπασμένες δυνάμεις των νοτίων Ελλήνων δόθηκε από τον βασιλιά. Την ώρα που οι υπασπιστές υποχωρούσαν, δέχθηκαν εντολή να κάνουν μεταβολή και να εξαπολύσουν κατά μέτωπο επίθεση προς τους Αθηναίους, που τους κατεδίωκαν. Στο συμμαχικό στρατό επικράτησε πανικός από τη διάσπαση αυτή με αποτέλεσμα χιλιάδες άνδρες να τραπούν σε φυγή. Έτσι η μάχη έληξε με την ολοκληρωτική νίκη της Μακεδονίας. 

Β' Αθηναϊκή συμμαχία - Φίλιππος της Μακεδονίας

Η εργασία που ανέλαβαν και δημιούργησαν οι μαθητές: 
Καμαράκης Άρης, Καραογλανίδης Αλέξανδρος, Καστρινός Κυριάκος, 
Καφτάνης Γιώργος, Κωνσταντίνου Παναγιώτης, Κελέογλου Δημήτρης.

Ο Χρυσός αιώνας

Η εργασία για τον "Χρυσό" 5ο αι. π.Χ. από τις μαθήτριες:
Ιφόγλου Ραφαέλλα, Κοκκίνου Ιωάννα, Κουδέρη Γεωργία, 
Λιούρου Αναστασία, Ματζίρη Αθηνά

Ο πολιτισμός στην κλασική εποχή

Η εργασία για τον πολιτισμό της κλασικής εποχής από τις μαθήτριες του Α2:
Κουκοτίδου Ελισάβετ, Λαντούρη Δέσποινα, Λογοθετίδου Σοφία και Μασούρα Ζωή

Μέγας Αλέξανδρος

Η εργασία για τον Μέγα Αλέξανδρο που έγινε από τους μαθητές: 
Καμαράκη Κυριάκο, Καρακατσάνο Άκη, Κεφαλά Στέλιο, 
Κορακά Δημήτρη, Μαραγκάκη Κώστα

Πελοποννησιακός πόλεμος 2

Οι μαθητές του Α2 ετοίμασαν εργασίες για την κλασική εποχή.
Η πρώτη αφορά τον Πελοποννησιακό πόλεμο και έγινε από τις μαθήτριες:
Βουργαζάκη Ελπίδα, Ευαγγελοπούλου Βασιλική, Καραγκιαβούρη Αθηνά, 
Καρατσορμπατζή Τάνια, Κουτσίδου Αφροδίτη                                                                                                                                                                                                             

Η τέχνη της κλασικής εποχής

Μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση με χαρακτηριστικά και παραδείγματα έργων γλυπτικής και αρχιτεκτονικής της κλασικής εποχής.

οι τεχνες την κλασικη εποχη from athntanta

Ο τάφος του Τουταγχαμών

Ο τάφος του Τουταγχαμών, του φαραώ που βασίλευσε στην Αίγυπτο περίπου από το 1332 μέχρι το 1323 π.Χ.και πέθανε σε ηλικία 18 ετών, ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923. Ήταν ο πρώτος βασιλικός τάφος που βρέθηκε ασύλητος. Η ανακάλυψη του τάφου έλαβε σημαντική κάλυψη και ανανέωσε το ενδιαφέρον για την Αρχαία Αίγυπτο. Η επίπονη και μερικές φορές κοπιαστική δουλειά της καταγραφής, της κατηγοριοποίησης και μετά της απομάκρυνσης όλων των αντικειμένων του τάφου, ένα προς ένα, ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1926. Τα τελευταία αντικείμενα πάρθηκαν από τον τάφο, σχεδόν 8 χρόνια μετά την ιστορική ανακάλυψη του Carter, στις 10 Νοεμβρίου 1930.

Οι θησαυροί του τάφου αποθηκεύτηκαν σε ξύλινα κιβώτια και μεταφέρθηκαν από το εργαστήριο (ουσιαστικά έναν άλλο τάφο, εκείνον του Φαράω της Αιγύπτου Σεθών του Β') στις όχθες του Νείλου κι από εκεί στο Κάιρο με πλοίο. Παρόλο που η απόσταση μεταξύ του εργαστηρίου και του ποταμού ήταν μικρή, κάθε «ταξίδι» για τα βαγόνια που περιείχαν τα πράγματα και τα οποία σπρώχνονταν χειροκίνητα, διαρκούσε 15 ώρες.

Ο φωτογράφος του Μητροπολιτικού Μουσείου Harry Burton απαθανάτιζε κάθε στάδιο της διαδικασίας κι εμφάνιζε τις φωτογραφίες σε ένα αυτοσχέδιο σκοτεινό δωμάτιο σε έναν γειτονικό τάφο.

Συνολικά, ο Burton παρήγε περίπου 2.800 αρνητικά. Οι φωτογραφίες του, όχι μόνο κατέγραφαν λεπτομερώς τη δουλειά, αλλά τον έκαναν επίσης διάσημο σε διεθνές επίπεδο. Χρωματίστηκαν από την εταιρεία Dynamichrome και είναι πραγματικά εντυπωσιακές!

Πηγές: http://www.lifo.gr

https://el.wikipedia.org

Παρθενώνας

Μια ψηφιακή αναπαράσταση της Ακρόπολης των Αθηνών κατά την κλασική εποχή.

Το εκπληκτικό βίντεο του Κώστα Γαβρά που αποτυπώνει με ψηφιακό τρόπο τη δραματική πορεία  στο χρόνο του σπουδαίου μνημείου της κλασικής εποχής.

Η οπλιτική φάλαγγα της αρχαϊκής εποχής

Οι μαθητές του Α1 αναζήτησαν πληροφορίες για την οπλιτική φάλαγγα και τη σχέση της με τις κοινωνικές διεργασίες της αρχαϊκής εποχής. Ενδεικτικά παρουσιάζονται εδώ οι εργασίες του Γιάννη Ελληνούδη και της Ηλέκτρας Πολούα:

Ελληνούδης Γιάννης:

^{ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ}

^{Εκτός από τις αλλαγές στον οπλισμό (125) που έγινε βαρύτερος, η φάλαγγα έφερε κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Από την κοινωνία και πόλη των αρίστων, περνάμε σε αυτή των οπλιτών. Η φάλαγγα απαιτεί συνοχή των μελών της, κοινωνική ομοιογένεια, αλληλεγγύη, συγχρονισμό, καλλιέργεια της δόξας της πόλης και πολιτική ισότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί η νίκη ανήκει σε όλους. Στηρίζεται επίσης στην αρχή της ισότητας (λάφυρα, γη) και της εναλλαγής (αντικατάσταση όσων συμμετέχουν). Έτσι, αναπτύσσονται ιδιαίτεροι δεσμοί μεταξύ των πολιτών. Η ανάγκη υπεράσπισης απαιτεί αύξηση των πολεμιστών. Εδώ η φάλαγγα διευρύνει την πολεμική ιδιότητα που παύει να είναι αριστοκρατικό προνόμιο και απευθύνεται πλέον και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.}

^{Η ισότητα αυτή, επεκτείνεται και στη δημόσια ζωή. Την πλήρη ταύτιση πολιτικού και οπλιτικού σώματος τη συναντάμε στη Σπάρτη. Πάντως σε όλες τις ελληνικές πόλεις η   πολεμική ιδιότητα γίνεται καθήκον όλων των πολιτών. Ο πόλεμος εντάσσεται στην πολιτική και εξομοιώνει τον πολίτη με τον πολεμιστή ενώ πολιτικές και πολεμικές αρετές, ταυτίζονται, όπως η πολιτική και η στρατιωτική οργάνωση. Ο στρατός είναι η πόλη και δεν αποτελεί εμπόδιο στην ανέλιξη του πολίτη. Η πόλη γίνεται το σημείο αναφοράς του ατόμου που συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητές της.}

^{Ο κύριος όγκος του στρατού, αποτελείται από αγρότες, που μέχρι τότε ήταν εκτοπισμένοι από την πολιτική ζωή. Τώρα αρχίζουν να συνιστούν το δήμο. Αποκτούν σταδιακά αυτοπεποίθηση απαιτούν (126) πολιτική συμμετοχή και κατ’ επέκταση μερίδιο στην πολιτική εξουσία.} 

^ΠΗΓΕΣ:

http://www.slideshare.net/Kvarnalis75/2-10365671?next_slideshow=1
https://el.wikipedia.org/wiki

www.thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/11/blog-post

Ηλέκτρα Πολούα: 

Οπλιτική φάλαγγα

Η οπλιτική φάλαγγα ήταν ένας στρατιωτικός σχηματισμός που αποτελούνταν από οκτώ ή περισσότερες σειρές οπλιτών (φάλαγγες). Ήταν μία νέα τακτική μάχης και διεξαγόταν ανάμεσα σε δύο μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς. Με τη δημιουργία της φάλαγγας, συνέβη και η μετακίνηση της χειρολαβής της στρόγγυλης ασπίδας από το κέντρο στο άκρο. Καθώς η χειρολαβή της ασπίδας βρισκόταν πλέον στην άκρη της ασπίδας, η τελευταία κάλυπτε μόνο το αριστερό τμήμα του σώματος του πολεμιστή που την έφερε, αφήνοντας ακάλυπτο το δεξί, την κάλυψη του οποίου αναλάμβανε ο οπλίτης στα δεξιά του συμπολεμιστή, σχηματίζοντας ένα τείχος ασπίδων. Αυτή η αλληλεξάρτηση των συμπολεμιστών στη φάλαγγα, οδήγησε στη δημιουργία μίας εσωτερική συνοχής, λόγω της συνυπευθυνότητας των οπλιτών για τη διασφάλιση της αλληλοκάλυψης.

Κατα τις πρώτες δεκαετίες του 5^ου αιώνα π.Χ. ο τυπικός οπλίτης κρατούσε μία μεγάλη στρογγυλή ασπίδα (διάμετρου ενός περίπου μέτρου). Στην κυρτή επιφάνεια της ασπίδας ήταν συνήθως ζωγραφισμένο το έμβλημα της πόλης – ένα Λ για τη Σπάρτη, μια κεφαλή Γοργόνας για την Αθήνα, το ρόπαλο του Ηρακλή για τη Θήβα. Επιπλέον προστασία πρόσφερε μία περικεφαλαία, οι περικνημίδες και ένας θώρακας, τα οποία ήταν όλα μπρούτζινα. Ο οπλίτης είχε επίσης ένα δόρυ με ξύλινο κοντάρι και σιδερένια αιχμή, καθώς και ένα σιδερένιο σπαθί.

Η ανάπτυξη της οπλιτικής φάλαγγας κατά το 7^ο αιώνα π.Χ. έφερε επανάσταση τόσο στην τέχνη του πολέμου όσο και στην κοινωνία της εποχής. Η συγκρότηση της αποτελούνταν από πολίτες οι οποίοι  είχαν αποκτήσει την ιδιότητα του πολεμιστή και είχαν την ευχέρεια να  εξοπλιστούν με δικά τους έξοδα. Επειδή χρειαζόταν μεγάλο αριθμό εκπαιδευμένων πολεμιστών σημαίνει ότι η μεσαία τάξη ήταν απαραίτητη. Στην οπλιτική φάλαγγα έπαιρναν μέρος τεχνίτες, έμποροι και ελεύθεροι αγρότες. Η οργάνωση της είχε ως συνέπεια την ανάπτυξη της ιδέας της ισότητας, ακόμα και ως προς την άσκηση της εξουσίας. Επίσης σήμαινε ότι οι πολίτες άρχιζαν να απαιτούν μερίδιο και την πολιτική εξουσία, σπάζοντας το μονοπώλιο των αριστοκρατών. Είναι σίγουρο ότι οι στρατιωτικές μεταβολές συνέβαλαν στη μετατόπιση του κέντρου βάρους της πολιτικής εξουσίας.